ترکیب چند چارچوب زمانی

آخرین ویرایش:

طرح های آزمایشی و شبه آزمایشی

طرح های پژوهشی عبارت است از یک چارچوب ادراکی که پژوهش با عنایت به آنها انجام می شود. طرح تحقیق یک مکانیزم کنترل کننده است.

علیرضا نوربخش بروز شده ۱۴۰۱/۰۲/۰۶

انواع طرح های آزمایشی:

• الف) طرح های شبه آزمایشی که حداقل کنترل را اعمال می کنند.
• ب) طرح های آزمایشی که حداکثر کنترل را اعمال می کنند.
• ج) طرح های نیمه آزمایشی که کنترل آنها از طرح های شبه آزمایشی بیشتر است.

الف) طرح های شبه آزمایشی

۱- طرح پس آزمون برای یک گروه ، ۲. طرح پیش آزمون و پس آزمون برای یک گروه، ۳. طرح مقایسه گروه های ایستا . طرح های بالا ، به دلیل عدم توانایی در کنترل عوامل مهم و مؤثر در تحقیق ، شبه آزمایشی نامیده می شود. ناتوانی آنها در کنترل متغیرهای مزاحم به اندازه ای است که حتی ممکن است عوامل دیگری به غیر از متغیرهای مستقل و وابسته وارد تحقیق شوند و در نتیجه بر یافته های تحقیق تأثیر بگذارند.

۱-طرح پس آزمون با یک گروه ( مطالعه موردی تک ضربه ای )

در این طرح ابتدا یک گروه از آرمودنی ها در معرض متغیر مستقل قرار داده می شود. سپس تأثیر این متغیر بر متغیر وابسته مشاهده یا اندازه گیری می شود.

X T_۲ : گروه آزمایش

پس آزمون متغیر مستقل

طرح مزبور دارای معایب زیر است:

• ۱- هیچ گونه کنترلی در اجرای طرح اعمال نمی شود.
• ۲- امکان مقایسه به صورت مستقیم وجود ندارد.
• ۳- اشتباه اندازه گیری این طرح زیاد است.
• ۴- به دلیل وجود اختلاف های فردی زیاد، حتی به کاربردن آزمون های استاندارد به جای گروه کنترل، مؤثرتر از تأثیر متغیر مستقل نخواهد بود.
• ۵- با استفاده از این طرح امکان دستیابی به یک نتیجۀ دقیق و قابل دفاع وجود ندارد.

۲-طرح پیش آزمون و پس آزمون با یک گروه

در این طرح متغیر وابسته ، قبل و بعد از اجرای متغیر مستقل اندازه گیری می شود.

پس آزمون متغیر مستقل پیش آزمون

با توجه به شکل فوق مراحل اجرای طرح عبارت است از: ۱) اجرای پیش آزمون ، ۲) قراردادن آزمودنی ها در معرض متغیر مستقل ۳) اجرای پس آزمون و مقایسه نتایج حاصل با استفاده از ابزار آماری مناسب.

عواملی که طرح مذکور قادر به کنترل آنها نیست عبارتند از:

رخدادهای هم زمان با اجرای تحقیق – رشد و پختگی روانی و جسمانی – نحوۀ اجرای پیش آزمون – وسایل اندازه گیری – بازگشت های ناشی از ابزار آماری به کار برده شده – افت آزمودنی .

بنابراین محقق نمی تواند مطمئن باشد که اختلاف مشاهده شده بین T1 و T2 فقط در اثر دخالت متغیر مستقل X حاصل گردیده است.

۳-طرح مقایسه گروه های ایستا

در این طرح دو گروه وجود دارد و مقایسۀ میان گروهی که در ترکیب چند چارچوب زمانی معرض متغیر مستقل قرار گرفته است و گروهی که متغیر مستقل بر آن اعمال نمی شود، صورت می گیرد. در این طرح انتخاب و جایگزینی آزمودنی ها به صورت تصادفی انجام نمی شود، بلکه ترکیب گروه هایی که در این طرح به کار می روند قبل از انجام تحقیق صورت گرفته است.

مراحل اجرای این طرح عبارت است از:

الف) انتخاب دو گروه (T1،T2) ب ) اجرای متغیر مستقل X ج) اندازه گیری تأثیر متغیر مستقل یا به عبارت دیگر، اجرای یک آزمون برای هر دو گروه در یک زمان.

X T1 : گروه آزمایش

T2 ___ : گروه گواه

۴- طرح گروه گواه نامعادل

در این طرح، همانند طرح گروه های ایستا، پژوهشگر دخالتی در سازمان دهی گروه آزمایش و گواه ندارد و تنها تفاوت این طرح با طرح ایستا، در اندازه گیری متغیر وابسته در پیش آزمون است. به طور مثال، پژوهشگر دو کلاس را به عنوان گروه آزمایش و گواه تعیین می کند و پیش آزمون را بر هر دو گروه اجرا می کند.

ب) طرح های آزمایشی

• ۱- پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل ( گروه گواه )
• ۲- پس آزمون با گروه کنترل
• ۳- چهار گروهی سولومُن
• ۴- طرح عاملی

طرح های آزمایشی ماهیتاً می توانند متغیرهای اعتبار درونی را کنترل کنند. اگر نتایج یک تحقیق را که در اثر متغیر مستقل حاصل شده اند ملاحظه کنیم، می توانیم مطمئن باشیم که نتایج به دست آمده صرفاً در اثر متغیر مستقل به دست آمده اند و اختلاف مشاهده شده تحت تأثیر متغیرهای مزاحمی نظیر رخدادهای هم زمان با انجام تحقیق، نحوۀ انتخاب آزمودنی ها ، ابزار اندازه گیری ترکیب چند چارچوب زمانی و متغیرهای مشتبه کننده دیگر نیست.

۱- طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل

طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل، از دو گروه آزمودنی تشکیل شده است که هر دو گروه دوبار مورد اندازه گیری قرار می گیرند. اندازه گیری اول با اجرای یک پیش آزمون و اندازه گیری دوم با یک پس آزمون انجام می گیرد. محقق برای تشکیل گروه ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ،نیمی از آزمودنی ها را در گروه اول و نیمی دیگر را در گروه دوم جایگزین می کند.

طرح مورد بحث به دو طریق به کار برده می شود:

الف) یکی از دو گروه در معرض متغیر مورد آزمایش (متغیر مستقل) قرار می گیرد که آن را گروه آزمایش می نامند. گروه دیگر در معرض متغیر مستقل واقع نمی شود و برنامۀ همیشگی و قبلی خود را ادامه می دهد؛ به این یکی ، گروه کنترل می گویند.

ب) دو گروه در معرض سطوح مختلف یک متغیر مستقل- مانند دو روش مختلف یک برنامۀ آموزشی ، یا دو روش مشاوره و راهنمایی – قرار می گیرند . در چنین شرایطی گروه کنترل وجود ندارد. در این شیوه ، گروه ها را می توان به گروه های آزمایش ۱ و ۲ تقسیم بندی کرد.

پس آزمون متغیر مستقل پیش آزمون انتخاب تصادفی

در پژوهش هایی که محقق قصد مقایسه دو شکل مختلف از یک متغیر مستقل را دارد ، دیاگرام را به صورتی که درشکل زیر می بینید، در می آوریم.

گروه آزمایش شماره یک: R T_۱ X T_۲

گروه آزمایش شماره دو : R T_۱ Y T_۲

۲-طرح پس آزمون با گروه کنترل

طرح پس آزمون با گروه کنترل شبیه طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است ، با این تفاوت که در این طرح پیش آزمون وجود ندارد. شکل زیر طرح مورد بحث را نشان می دهد:

گروه آزمایش : R X T2

گروه کنترل : R T2

همان طور که در شکل می بینید، مراحل اجرای این طرح عبارت است از: ۱) انتخاب و جایگزینی تصادفی آزمودنی ها در گروه ها ۲) اجرای متغیر مستقل ۳)اندازه گیری تأثیر متغیر مستقل (اجرای پس آزمون) برای تمام آزمودنی ها تحت شرایط معین ، یکسان و هم زمان.

۳-طرح چهار گروهی سولومُن

تدوین طرح چهار گروهی سولومن، صرفاً به خاطر کنترل تحقیقاتی است که در آنها پیش آزمون موجب آگاهی آزمودنی ها در مورد متغیر مستقل (رفتار مورد آزمایش )می شود.

دیاگرام این طرح در شکل نشان داده شده است. همان گونه که در این دیاگرام مشاهده می شود، ۱) آزمودنی ها به صورت تصادفی در چهار گروه مختلف قرار داده شده اند، ۲) متغیر مستقل فقط برای دو گروه اجرا شده است، ۳) پیش آزمون برای یکی از گروه های آزمایش اجرا شده است، ۴) دو تا از گروه ها در معرض متغیر مستقل قرار گرفته اند، ۵) پیش آزمون فقط برای یکی از گروه های کنترل اجرا می شود، ۶) پس آزمون برای چهار گروه اجرا شده است.

پس آزمون متغیر مستقل پیش آزمون نمونه گیری تصادفی

R T1 X T2 : گروه آزمایش ۱

R T3 ___ T4 : گروه کنترل ۱

R ___ X T5 : گروه آزمایش ۲

R ___ ___ T6 : گروه کنترل ۲

۴- طرح های عاملی

در این طرح ها هر یک از متغیرهای مستقل، عامل نامیده می شود و هر عامل ممکن است به سطوح یا طبقات مختلف تقسیم شوند. این طرح شامل طرح های تصادفی با محدودیت، طرح عاملی با جایگزینی کاملا تصادفی و طرح با اندازه گیری مکرر می شود.

تحلیل عاملی از جمله روشهای چند متغیره است که در آن متغیرهای مستقل و وابسته مطرح نیست، زیرا این روش جزء تکنیک‌های هم وابسته محسوب می‌گردد و کلیه متغیرها نسبت به هم وابسته‌اند. ﺗﺤﻠﻴﻞ عاملی ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺵﻫﺎﻱ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺁﻣﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ که بر مبنای آن متغیرها به گونه‌ای دسته بندی می‌شوند که در نهایت به دو یا چند عامل که همان مجموعه متغیرها هستند، محدود می‌گردند.

رویکردهای تحلیل عاملی را می‌توان به دو دسته کلی تقسیم کرد:

• تحلیل عاملی اکتشافی (Exploratory Factor Analysis)
• تحلیل عاملی تاییدی (Confirmatory Factor Analysis)

ج) طرح های نیمه آزمایشی

طرح های نیمه آزمایشی ، طرح های نیمه کاملی از آزمایش واقعی هستند، این دسته از طرح ها توانایی کنترل برخی از ملاک های اعتبار درونی را دارند. گرچه کارایی آنها به اندازه کارایی طرح های آزمایشی نیست، ولی میزان توانایی آنها در کنترل متغیرها بیش از طرح های شبه آزمایشی است . این طرح ها در ترکیب چند چارچوب زمانی شرایطی به کار می روند که امکان استفاده از طرح های آزمایشی وجود نداشته باشد. استفاده از طرح های نیمه آزمایشی در علوم انسانی ضروری است.

۱-طرح گروه کنترل نابرابر

طرح گروه کنترل نابرابر مشتمل است بر دو گروه، که قبل و بعد از این که در معرض متغیر مستقل قرار بگیرند مقایسه می شوند. این طرح مشابه طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است، با این تفاوت که در طرح حاضر انتخاب آزمودنی ها از جامعه و جایگزین شدن آنها در گروه ها به صورت تصادفی انجام نمی شوند.

شکل زیر نشان دهندۀ نمودار طرح گروه کنترل نابرابر است. همان گونه که در این شکل مشاهده می شود: ۱) دو گروه به کار برده می شوند.(در دیاگرام دو ردیف مشاهده می شود)، ۲) هر دو گروه قبل از اجرای متغیر مستقل ، مورد اندازه گیری یا مشاهده قرار می گیرند ، ۳) هر دو گروه بعد از اجرای متغیر مستقل اندازه گیری می شوند ( این عمل برای گروه ها ی آزمایش و کنترل در یک زمان معین صورت می پذیرد)، ۴) آزمودنی ها به صورت تصادفی در گروه ها جایگزین نشده اند، ۵) گروه های کنترل و آزمایش یکسان نیستند.

پیش آزمون متغیر مستقل پس آزمون

۲- طرح پیش آزمون و پس آزمون با نمونه های مجزا

طرح پیش آزمون – پس آزمون با نمونه های مجزا در شرایطی به کار می رود که پژوهشگر نتواند گروه ها را به صورت تصادفی در معرض متغیر مستقل قرار دهد. در این طرح پژوهشگر فقط می تواند به صورت تصادفی تعیین کند که کدام یک از گروه ها باید قبل یا بعد از اجرای متغیر مستقل اندازه گیری شود.

انتخاب تصادفی پیش آزمون متغیر مستقل پس آزمون

۳-طرح های سری های زمانی

طرح های سری های زمانی ، طرح هایی هستند که در آنها مشاهده یا اندازه گیری های مکرر انجام می گیرند. این گونه طرح ها، روش های نیرومندی برای مطالعه در زمینه هایی از قبیل ارزشیابی کارایی متغیرهای برنامه ریزی شده مورد آزمایش یا حتی رفتارهای از پیش رخداده و برنامه ریزی نشده هستند.

الف) طرح های سری های زمانی با یک گروه

در طرح های سری های زمانی ، می توان اندازه گیری های مکرّری را قبل یا بعد از اجرای متغیر مستقل انجام داد.

T1 T2 T3 T4 X T5 T6 T7 T8

ب) طرح های سری های زمانی چند گروهی

طرح های سری های زمانی چند گروهی شبیه طرح های سری های زمانی تک گروهی هستند، با این تفاوت که در این طرح ها بیش از دو گروه وجود دارد. این گروه ها یا به صورت طبیعی شکل گرفته اند یا آنها را به طریقی تشکیل داده اند. در این طرح ، مشاهده یا اندازه گیری را می توان با تکرار گروه انجام داد، به نحوی که از ابتدای اجرای طرح تا پایان آن ، گروه های معینی مشارکت داشته باشند.

افزایش وزنه در بدنسازی چه موقع باید انجام شود؟

نویسنده:

زمان مطالعه:

آخرین ویرایش:

آنچه در این مقاله می‌خوانید

اگر بدنسازی کار می‌کنید (یا حتی به طور کلی فقط ورزش می‌کنید) با هر هدفی که در ذهن دارید، در کنار برنامه‌ای که از آن استفاده می‌کنید؛ شدت و حجم تکرار یکی از مهمترین فاکتورها افزایش وزنه در بدنسازی است، یعنی «افزایش تدریجی وزنه»، فاکتوری که می‌تواند تمام عوامل گفته شده را بسازد یا تخریب کند. افزایش وزنه در بدنسازی یعنی فشار وارد بر بدن را بیشتر می‌کنید برای آن نیز راه‌های گوناگونی وجود دارد، اما نکته‌ی اصلی این است که افزایش باید تدریجی باشد.

اگر این افزایش وجود نداشته باشد، احتمال اینکه از تمرینات‌تان نتایج مثبت نگیرید، بسیار زیاد است. حالا که اهمیت پیشرفت تدریجی را در موفق بودن روتین تمرینی‌تان دانستید، احتمالاً این سوال مطرح می‌شود که چنین پیشرفتی هر چند وقت یکبار باید روی بدهد؟

چه زمانی باید به فکر افزایش وزنه در بدنسازی باشید؟

دو جواب کاملاً متفاوت برای این پرسش وجود دارد، که بستگی به این دارد که روتین ورزشی‌تان دقیقاً چیست: بعضی از برنامه‌های بدنسازی ِ از پیش طراحی شده، دستورالعمل‌های بسیار ویژه‌ای در مورد سنگین کردن وزنه بدنسازی در هر تمرین دارند. مثلاً شما از قبل می‌دانید که باید چه زمانی در این تمرین خاص، افزایش وزنه داشته باشید. اگر از چنین برنامه‌ای استفاده می‌کنید، پس معلوم است که چه زمانی باید این اتفاق بیفتد. اما اگر برنامه‌تان از پیش تعیین شده نیست، پس باید هر زمانی که برای‌تان ممکن است وزنه را سنگین‌تر کنید.

حتی برنامه‌هایی وجود دارند که از متد بسیار خاصی پیروی می‌کنند اما برای افزایش وزنه، چارچوب زمانی تعیین نکرده‌اند. در چنین شرایطی هم باید هر زمان که امکانش وجود دارد، وزنه را افزایش داد. اگر مکرراً افزایش وزنه داشته باشید، سریع‌تر هم پیشرفت خواهید کرد و بدن‌تان هم بهبود سریع‌تری خواهد داشت.

وزنه مناسب با توان خود انتخاب کنید

عضلات شما برای رشد کردن به چالش کافی نیاز دارند اما نمی‌توانید وزنه‌ای را انتخاب کنید که از پس آن برنیایید و مجبور شوید یا فُرم بد و نادرست تکرارهای را به پایان ببرید و از همه بدتر به خودتان آسیب بزنید. متاسفانه این اتفاقی است که خیلی وقت‌ها روی می‌دهد و علت آن نیز نداشتن آگاهی و اطلاعات کافی است. گاهی زنان و مردان ورزشکار، وزنی را برای مقاومت انتخاب می‌کنند که هنوز برای آن آماده نیستند و در نهایت آسیب می‌بینند. شما جزو این افراد نباشید!

هر چند کلید اصل موفقیت‌تان افزایش وزنه در بدنسازی به مکررترین حد ممکن است، اما محدوده‌ی بی‌خطر بودن و با عقل جور در آمدن را فراموش نکنید! یعنی قبل از افزایش وزنه‌ باید حتماً با وزنه‌ی فعلی کاملاً احساس راحتی و توانایی کنید و نمی‌توانید به طور اتفاقی و حساب نشده و صرفاً جهت پیشرفت، در سنگین‌تر کردن وزنه‌ها غیرمنطقی عمل کنید.

چون در این صورت، فرم اجرای‌تان نادرست شده و دیگر نمی‌توانید عضلات هدف را به طور مناسب درگیر کنید، تکرارها هم کمتر از حدی که باید باشند، خواهند رسید و مطمئناً آسیب نیز روی می‌دهد.

بنابراین اگر هم‌اکنون وزنه‌ای را در برخی تمرینات‌تان دارید که برای‌تان سنگین است، پس هنوز وقت سنگین‌تر کردن‌شان نرسیده. اگر قرار است ۴ ست با ۸ تکرار در تمرینی داشته باشید و هنوز نمی‌توانید این تکرارها را کامل کنید پس آمادگی افزایش وزن را ندارید.

مواردی وجود دارد که لازم است برای یک وزنه‌ی خاص، زمان بیشتری صرف کنید و تمرکزتان روی افزایش تکرارها باشد و آن تمرین را به حد مطلوبش برسانید. وقتی چنین هدفی تامین شد و در آن وزن، قوی‌تر شدید، حالا زمان افزایش وزنه است. پس یادتان باشد، باید بتوانید وزن فعلی را به راحتی کامل کنید و بعد به فکر افزایش آن بیفتید.

چگونه بدانیم وزنه ای که انتخاب کردیم مناسب است؟

در افزایش وزنه، وزنی را انتخاب کنید که بتوانید تکرارهای آن تمرین را انجام دهید اما در پایان تکرارها، عضلات شما باید خسته شده باشند و به سختی بتوانید تکرار دیگری با فرم درست اجرا کنید. در شروع این میزان مقاومت نتیجه‌ی خوبی خواهد داشت چون به اندازه کافی چالش برانگیز است و می‌تواند عضلات را خسته کند.

بعد از مدتی به جایی خواهید رسید که تکرار دهم دیگر آنقدر برای‌تان سخت نیست و دیگر احساس نمی‌کنید عضلات‌تان می‌سوزند و می‌توانید یکی دو تکرار دیگر نیز پیش بروید. بنابراین اگر در پایان یک ست، یک یا دو تکرار دیگر اجرا کردید و عضلات‌تان کاملا خسته شدند پس در حال به کار بردن اصل اضافه بار هستید.

مقاومت را افزایش نداده‌اید اما حجم تمرین را بیشتر کرده‌اید. این حجم افزوده، محرک جدیدی است که رشد عضلات را افزایش خواهد داد. اگر هدف‌تان قوی‌تر شدن است می‌توانید با مجبور کردن عضلات برای تمرین با وزن سنگین‌تر، قوی‌ترشان کنید. یعنی به مرور زمان، مقاومت را بیشتر کنید.ترکیب چند چارچوب زمانی

برای رعایت اصل اضافه بار چقدر وزنه را سنگین کنیم؟

بستگی به نوع تمرینی که انجام می‌دهید دارد. اگر تمرین ترکیبی (چند عضله‌ای) انجام می‌دهید که چند گروه عضلانی را به طور همزمان درگیر می‌کند، می‌توانید مقاومت را بیشتر از اندازه‌ای که در یک تمرین تک عضله‌ای افزایش می‌دهید اضافه کنید.

برای تمرینات تک عضله‌ای مانند دو سر بازو، افزایش یک کیلو نیم مناسب است. اما در تمرین چند عضله‌ای می‌توانید این مقدار را دو برابر و یا حتی بیشتر کنید، مثلا ممکن است بخواهید مقاومت را 2 تا 4کیلو افزایش دهید. برای تمرینات پایین تنه حتی می‌توانید تا 7 کیلو افزایش مقاومت داشته باشید چون پایین تنه‌ی شما قادر به تحمل این وزن است. در اینجا هم نباید بتوانید بیش از ده تکرار انجام دهید و تکرار آخرتان باید با فرم درست اما به سختی اجرا شود.

از کجا بفهمید خیلی زود وزنه را افزایش داده‌اید؟

اگر فرم‌تان افت کرد، شروع کردید به استفاده از گشتاور برای تقلب در اجرا و یا کمرتان را نتوانستید صاف نگه دارید، یعنی زود مقاومت را افزایش داده‌اید. قدمی به عقب بردارید و وزنه‌ای که قبل از اضافه کردن با آن تمرین می‌کردید دوباره بردارید، در همین مقاومت بمانید تا زمانی که به شرایطی که گفتیم برسید، یعنی اجرای تکرار دهم با فرم درست اما به سختی.

شاید لازم باشد بر اساس هدفی که دارید تغییرات دیگری ایجاد کنید. اگر هدف‌تان فقط قدرت است، زدن وزنه‌‌ی سنگین‌تر با تکرارهای کمتر، بیشترین نتیجه را می‌دهد. در این شرایط، باید وزنه‌های سنگین‌تر را انتخاب کنید که بتوانید فقط 4 تا 6 تکرار داشته باشید.

اما برای هایپرتروفی عضله، حجم بیشتر تمرین و نگه داشتن عضلات فعال، تحت تنش و فشار برای مدت طولانی‌تر، بیشترین نتیجه را خواهد داشت. وزنی را انتخاب کنید که بتوانید 8 تا 10 تکرار با فرم درست اجرا کنید. به طور کل سه ست تمرین را انجام دهید.

اگر احساس می‌کنید سرعت پیشرفت‌تان کُندتر از آنچه می‌خواهید است صبور باشید. پیشرفت همیشه هم روندی یکسان ندارد. حتی ممکن است در مراحلی عقب بیفتید مثلا یک روز بتوانید وزنه‌ای سنگین‌تر را با 10 تکرار و فرم درست بزنید اما روز بعد فقط بتوانید 7 تا 8 تکرار همان وزنه را با فرم درست اجرا کنید.

چند عامل در این شرایط دخیل‌اند مانند هیدراسیون بدن، تغذیه، ساعات خواب و استرس، همه‌ی اینها می‌توانند روی عملکرد شما در هر جلسه تمرین اثر بگذارند. نتیجه همیشه به دلخواه پیش ترکیب چند چارچوب زمانی نمی‌رود. پس با تکیه بر دو سه جلسه تمرین، نتیجه گیری کلی نکنید. پیشرفت در مراحلی متعددی حاصل می‌شود و سرعتش یکنواخت نیست، زیرا عوامل گوناگونی روی آن اثر می‌گذارند.

آیا می‌توانم وزنه‌ی تمام تمریناتم را همزمان افزایش دهم؟

مسلماً خیر! شما می‌توانید وزن تمرینات ترکیبی چون اسکوات، ددلیفت، پرس‌های گوناگون و پارویی‌ها را مکرراً افزایش دهید اما در تمرینات تفکیک ‌شده‌ای چون دوسربازو، سه سربازو و نشر از جانب، نمی‌توانید مکرراً افزایش وزنه داشته باشید. البته این یکی از مزایای تمرینات ترکیبی نسبت به تمرینات تفکیکی است.

حتی در خود ِ تمرینات ترکیبی هم نمی‌توان دقیقاً همزمان افزایش وزنه را در تمرینات داشت. بعضی از تمرین‌ها، به دلایل مختلف، قابلیت بیشتری برای مکرراً افزایش دادن وزنه دارند.

گاهی شما می‌توانید در یک تمرین خاص و برای یک گروه عضلانی مشخص، افزایش‌های ترکیب چند چارچوب زمانی ترکیب چند چارچوب زمانی بسیار خوبی داشته باشید، اما ممکن است در تمرینی دیگر و برای همان گروه عضلانی نتوانید در همان چارچوب زمانی، وزنه را افزایش دهید. این کاملاً طبیعی است. هدف شما باید صرفاً حفظ روند افزایش وزنه در هر تمرین در زمانی که می‌توانید باشد و سایر عوامل را به حال خود رها کنید.

آیا به طور کل و به مرور زمان، سرعت پیشرفت یکنواخت خواهد بود؟

خیر. هر چه باتجربه‌تر و ورزیده‌تر شوید، پیشرفت‌تان کُندتر خواهد شد. به همین دلیل است که مبتدی‌ها معمولاً می‌توانند تقریباً در هر جلسه‌ی تمرینی، وزنه را افزایش دهند بدون اینکه ناتوان شوند. سرعت روند پیشرفت فقط تا مدتی، یکنواخت است و بعد زمانی می‌رسد که نتایجی که کسب می‌کنید دیگر مربوط به شرایط یک مبتدی نیست.

در این مرحله، پیشرفت به کُندی صورت می‌گیرد و شما دیگر نمی‌توانید پیوسته، وزنه‌ها را سنگین‌تر کنید و هر چه زمان بیشتری می‌گذرد، شما قوی‌تر شده و عضلات بیشتری می‌سازید و به هدف‌تان یا پتانسیل ژنتیکی‌تان نزدیک‌تر می‌شوید. دیگر نمی‌توانید روند افزایش تدریجی وزنه‌ها را با زمانی که مبتدی یا نیمه‌حرفه‌ای بودید مقایسه کنید.

فقط پیشرفت کنید و راکد نمانید!

اگر هدف‌تان این است که هر چه سریع‌تر نتیجه بگیرید، پس باید الویت تمرکزتان روی ترکیب چند چارچوب زمانی تندتر کردن روند پیشرفت با بیشترین سرعت ممکن و افزایش وزنه‌ها تا حد توان باشد. اگر هم فقط رسیدن حالا در هر زمانی که شد برای‌تان مهم است، پس کافیست حتماً افزایش‌های تدریجی را داشته باشید، در تمام تمرینات و هر زمانی که توانستید.

حرف آخر

بهتر است افزایش وزنه را آهسته‌تر گسترش دهید تا اینکه دچار آسیب دیدگی شوید. یادتان باشد برای قوی‌تر شدن هیچ ضرب العجلی وجود ندارد. به بدن‌تان گوش دهید! زمانی که یکی دو تکرار آخر، دیگر عضلات را خسته نمی‌کنند، کمی چالش را اضافه کنید. مقاومت بیشتری را امتحان کنید و ببینید چند تکرار می‌توانید به راحتی انجام دهید. اگر فرم‌تان افت کرد یا احساس ناراحتی کردید از قدمی به عقب برگشتن نترسید.

برای افزایش مقاومت عجله نکنید، اما خودتان را دست کم هم نگیرید! تا زمانی که از اصل اضافه بار تدریجی استفاده نکنید نتیجه‌ای نخواهید گرفت. راههای دیگری نیز مانند افزایش حجم تمرین را نیز در نظر بگیرد و امتحان کنید اما بالاخره جایی نیاز خواهید داشت که مقاومت را بالا ببرید تا قوی‌تر شوید.

بررسی متدولوژی های مدیریت پروژه (آبشاری، چابک و هیبریدی)

بررسی متدولوژی های مدیریت پروژه (آبشاری، چابک و هیبریدی)

قبل از شروع این بحث، لازم است مقاله هرم مدیریت پروژه را مطالعه نمایید.

متدولوژی آبشاری چیست؟

متدولوژی آبشاری، روشی برای اجرای پروژه است که در آن، مراحل انجام کار، از پیش تعیین شده اند و به ترتیب انجام می شود و زمانی که هریک از مراحل یا فازهای پروژه به اتمام رسید، مرحله ی بعد آغاز می شود. همان طور که این فرآیند به ترتیب و پیوسته است، زمانی که هر مرحله تکمیل شد امکان بازگشت به آن مرحله تقریباً وجود ندارد و هزینه بر است. تقریباً هیچ امکانی برای اشتباه و تغییر وجود ندارد؛ بنابراین باید نتیجه نهائی و خروجی انتهائی پروژه و برنامه تفصیلی آن در ابتدا تعیین شده و سپس به دقت دنبال شود.

شکل ۱: نمائی از متدولوژی آبشاری مدیریت پروژه

مزایای متدولوژی آبشاری

1. در روش آبشاری، می توان مراحل انجام کار را به طور کامل و دقیق، ثبت و نگهداری کرد. ثبت دقیق فرآیند های پروژه، امکان ایجاد بهبود در پروژه های آتی را فراهم می کند
2. در این متد، مشتری می داند که در آخر پروژه چه انتظاری از نتیجه آن خواهد داشت. همچنین مشتری ایده کلی درباره اندازه، محدوده، هزینه و زمان بندی پروژه را در اختیار دارد.
3. در موارد تعدیل یا جایگزینی نیروی انسانی، به دلیل ثبت اسناد دقیق، حداقل تاثیر بر پروژه محتمل می باشد.

معایب متدولوژی آبشاری

1. در این متدولوژی و زمانیکه یک مرحله یا فاز از پروژه تکمیل شود، توسعه دهندگان و تیم پروژه،توانایی بازگشت به مراحل قبل و اعمال تغییر را تقریباً ندارند.
2. روش آبشاری به شدت به الزامات اولیه پروژه وابسته است و اگر این الزامات به هر دلیلی کم و یا ناقص باشند، پروژه محکوم به شکست است
3. اگر یک خطا در پروژه یافت شود، یا نیاز به ایجاد تغییری باشد، باید پروژه را از ابتدا با کد های جدید آغاز نمود.
4. کل پروژه فقط در انتهای پروژه، تست می شود. در نتیجه اگر اشتباهاتی در مراحل اولیه رخ داده باشد، ممکن است بر روی مراحل آتی پروژه نیز تاثیر گذارد
5. در این متدولوژی، نیازهای در حال رشد مشتری، در نظر گرفته نمی شود. اگر مشتری متوجه شود که نیاز به بیشتر از آنچه که در ابتدا فکر می کرد، دارد و تقاضای تغییر کند، این تغییر، بر بودجه و زمان تحویل پروژه تأثیر خواهد داشت.

چه زمانی از متدولوژی آبشاری استفاده کنیم؟

1. زمانی که تصویری کلی از چگونگی نتیجه و محصول پروژه در اختیار داریم.
2. هنگامی که مشتری توانایی تغییر پروژه را پس از شروع آن ندارد.
3. زمانی که خود پروژه و نه سرعت انجام آن، مد نظر مشتری است.

متدولوژی چابک چیست ؟

واژه چابک در فرهنگ لغت، به معنای حرکت سریع و چالاک است و متدولوژی اجایل یا چابک، به عنوان راهکاری برای حل مشکلات متد آبشاری مطرح شد. در واقع به جای یک روند طراحی پیوسته، متدولوژی چابک، رویکردی تصاعدی و افزایش را دنبال می کند. بدین صورت که در ابتدا، توسعه دهندگان و تیم پروژه شروع به طراحی یک پروژه ساده می کنند و سپس پروژه به ماژول های کوچک تقسیم کرده و بر روی این ماژول ها کار می کنند. کار بر روی این ماژول ها به صورت هفتگی یا ماهانه انجام می شود و در پایان هر دوره اولویت های پروژه مورد ارزیابی مجدد قرار می گیرد و تست های لازم بر روی خروجی های پروژه انجام می شود. این بازه های زمانی یا دوره ها (Sprints) اجازه می دهد تا اشکالات پروژه مشخص شده و بازخورد مشتری قبل از اجرای Sprint بعدی اعمال شود.
مدیریت پروژه چابک یا اجایل در واقع یک رویکرد ارزش محور است که به ترکیب چند چارچوب زمانی مدیران و اجرا کنندگان پروژه اجازه می دهد تا پروژه را با بازده بالاتر، با کیفیتی بهتر و با سرعتی بیشتر پیش برند. با توجه به ضرورتهای مورد نیاز جهت چابکی مدیریت پروژه ها و الزام سازمان ها به چابک شدن جهت رقابت با شرکتهای داخلی و یا خارجی، مدیریت چابک جایگزین روش قدیمی مدیریت پروژه (متدولوژی مدیریت پروژه آبشاری) شده است.
برنامه ریزی مدیریت چابک، با شکستن پروژه به بازه های زمانی کوتاه مدت چند هفته تا یک ماهه، آغاز می شود و این کار از پیچیدگی پروژه می‌کاهد. در نتیجه پروژه به بخش های کوتاه یک الی چهار هفته ای قابل مدیریت و قابل توسعه تبدیل خواهد شد. در واقع مدیریت پروژه اجایل یا چابک، یک روش مدیریت پروژه است که از چرخه توسعه کوتاه مدت به نام “بازه زمانی، دوره زمانی یا اسپرینت (sprint)” یا تکرار (Iteration)، برای تمرکز بر بهبود مستمر در توسعه یک محصول یا خدمات استفاده می کند.

شکل ۲: فرایند مدیریت پروژه چابک (Scrum)

مدیریت چابک برای به حداقل رساندن تاثیر تغییرات پیش بینی نشده معرفی شده است. امروزه متخصصان چابک از انعطاف پذیری که این روش فراهم می‌کند، به شدت استقبال می نمایند. بر خلاف روش آبشاری که بازگشت و ایجاد تغییرات در پروژه یا محصول بسیار پرهزینه و غیر عملی است، در روش چابک یا اجایل، تیم ها با توجه به نیازمندی های جدید و همچنین تغییرات جدید ایجاد شده در بازار، به سرعت تغییرات مورد نیاز را در پروژه یا محصول اعمال می نمایند.

در روش سنتی مدیریت پروژه به روش آبشاری، مدیر پروژه باید مراقب مواردی از جمله هزینه، کیفیت، پرسنل، متعادل سازی ابعاد پروژه، گزارش نویسی و مدیریت ریسک پروژه باشد. این روش به شدت بر برنامه ریزی عمیق در آغاز پروژه به منظور تعریف یک هدف مشخص و اجرای آنها از طریق مراحل یا فاز های ثابت وابسته است. در حالیکه اجراکنندگان مدیریت چابک بر سرعت تحویل پروژه و اصلاح گام به گام به روش تکرارهای متعدد تأکید می کنند.

مزایای متدولوژی چابک

1. در متد چابک، تغییرات می تواند پس از برنامه ریزی اولیه انجام شود. مشتری می تواند در صورت تغییر در تصمیم، برنامه اولیه را تغییر دهد
2. به دلیل آن که در این متد، امکان ایجاد تغییرات بصورت گسترده وجود دارد؛ به راحتی می توان ویژگی هایی را به محصول پروژه اضافه کرد و محصول را با آخرین تحولات در صنعت به روز کرد.
3. در انتهای هر دوره یا بازه زمانی (Sprint)، اولویت های پروژه ارزیابی می شوند. این کار، به مشتریان اجازه می دهد نظرات خود را اضافه کنند تا در نهایت محصول مورد نظرشان را دریافت کنند.
4. تست محصولات و خروجی های هر دوره در پایان آن دوره، تضمین می کند که اشکالات و باگ های پروژه رفع شده و در آخر باگی وجود نخواهد داشت

معایب متدولوژی چابک

1. اگر مدیریت پروژه به دست شخصی غیر حرفه ای باشد، احتمال ایجاد تاخیر یا کمبود بودجه وجود دارد.
2. همانطور که پروژه اولیه طرح قطعی ندارد، محصول نهایی می تواند به شدت متفاوت از آنچه که در ابتدا مورد نظر بود باشد.

چه زمانی از متدولوژی اجایل یا چابک استفاده کنیم؟

1. هنگامی که تولید سریع محصول یا خدمت، اولویت بالائی دارد.
2. زمانی که مشتری خواستار ایجاد تغییر در ابعاد و ویژگی های پروژه است.
3. زمانی که تصویری روشن و واضح از خروجی نهائی پروژه وجود ندارد و مشخص نیست محصول، خدمات یا نتیجه نهائی در انتها، چگونه خواهد بود.
4. زمانی که محصول مرتبط با صنعتی است که استانداردهای آن دائماً در حال تغییر است.

انتخاب متدولوژی مناسب و بررسی متدولوژی ترکیبی یا هیبریدی (Hybrid Methodology)

هر دو متدولوژی چابک و آبشاری، دارای نقاط قوت و ضعف خود هستند. کلید تصمیم گیری در توجه به پروژه و خواسته های شما از نتیجه پروژه است. آیا پروژه شما به سرعت در حال تغییر است؟ اگر چنین است، متدولوژی چابک را انتخاب کنید. اما اگر دقیقا می دانید که نتیجه پروژه چه خواهد بود، شاید متدولوژی آبشاری، بهترین گزینه باشد. از طرفی و با در نظر گرفتن جنبه های مثبت هر دو متدولوژی و از ترکیب متدولوژی های چابک با هم و یا ترکیب متدولوژی چابک و آبشاری ،به متدولوژی سومی می رسیم که به متدولوژی هایبرید یا ترکیبی (Hybrid ) معروف است. جالب است که بر اساس آخرین تحقیقا موسسه PMI ؛ بکارگیری از این متدولوژی سوم، در بسیاری از پروژه ها، ترکیب چند چارچوب زمانی به شدت در حال افزایش است.

شکل ۳: مقایسه متدولوژی های آبشاری، چابک و هیبریدی مدیریت پروژه

کاهش وزن و لاغری فوری با مصرف قهوه و لیمو شدنی است؟ / فایده ترکیب قهوه و لیمو برای لاغری+ جزئیات

کافئین عملکرد نوعی از بافت را در بدن تحریک می‌کند و بنابراین متابولیسم بافت چربی را تحریک کرده، که ممکن است باعث کاهش وزن شود.

به گزارش سلام نو به نقل از برنا؛ بر اساس یک پژوهش، اضافه کردن لیمو به قهوه سبب می‌شود تا خاصیت آن دو برابر شود؛ اما باید این نکته ذکر شود که این نوشیدنی تنها در صورتی که به میزان متعادل مصرف شود، می‌تواند تأثیری مثبت بر سلامتی داشته باشد.

زمانی که شما قهوه را با لیمو مصرف می‌کنید، بدن دو برابر آنتی اکسیدان دریافت می‌کند، زیرا فلاونوئیدهای موجود در قهوه با ویتامین C دو برابر در تأثیرگذاری بر رادیکال‌های آزاد فعال دارند. ویتامین C و کافئین تأثیر مثبتی بر سیستم ایمنی بدن دارند.

مواد فعال موجود در قهوه و لیمو قادر به انرژی دادن به فرد، افزایش سطح عملکرد و افزایش تمرکز هستند.

بر اساس گزارش یک پایگاه آلمانی، مصرف قهوه اسپرسو با لیمو می‌تواند به از بین بردن سردرد کمک کند؛ همچنانکه خوردن آن می‌تواند در موارد میگرن نیز مؤثر باشد.

دستور العمل آن ساده است: تنها یک فنجان قهوه اسپرسوی شیرین نشده را به همراه عصاره یک نصف لیمو مصرف کنید.

کافئین موجود در قهوه، تاثیری مثبت بر سردرد دارد؛ چرا که مانع تشکیل آنزیمی می‌شود که به احساس درد کمک می‌کند و خود لیمو نیز در کاهش احساس درد بدن مؤثر است.

البته لیمو پیش از نقش خود در کاهش حالت تهوع را هم ثابت کرده بود.

سایر فواید ترکیب قهوه و لیمو برای لاغری

۱- رها شدن از چربی‌ها

بسیاری از افراد این نوشیدنی را به منظور کمک به رهایی از چربی‌های زائد بدن می‌نوشند اما در واقع پژوهش‌های علمی که این مسأله را ثابت کند، وجود ندارد.

در مقابل، یک مطالعه علمی منتشر شده در مجله Scientific Reports نشان داد که کافئین عملکرد نوعی از بافت را در بدن تحریک می‌کند و بنابراین متابولیسم بافت چربی را تحریک کرده، که ممکن است باعث کاهش وزن شود.

قهوه و لیمو برای لاغری فواید بسیاری دارند

۲- برای مراقبت از پوست مفید است

از جمله فواید قهوه با لیمو این است که هر دو ماده، حاوی سطح خوبی از آنتی اکسیدان‌ها هستند که برای سلامت پوست مفید است.

علاوه بر این، لیمو سرشار از ویتامین C است که باعث افزایش تولید کلاژن در پوست می‌شود، که به افزایش نرمی پوست کمک می‌کند و احتمال بروز چین و چروک و علائم پیری را کاهش می‌دهد.

لاغری با قهوه و لیمو شدنی است؟

آیا می توانیم نتیجه بگیریم که قهوه باعث کاهش وزن می شود؟ قهوه می تواند در رژیم غذایی با هدف کاهش وزن بسیار مفید باشد. با مصرف قهوه در طول روز، کافئین بر روی گیرنده های عصبی اثر می گذارد و ارتباط بین هورمون های گرسنگی (پپتید، لپتین و گرلین) و گیرنده های سیستم عصبی را مختل می کند. نتیجه آن کاهش میل شما به غذا است. نوشیدن یک فنجان قهوه داغ اشتهای شما را کاهش می دهد و به شما کمک می کند کمتر غذا بخورید.

بنابراین بله، لاغری با قهوه ممکن است! اما این در چارچوب حفظ یک کاهش وزن اصولی و متعادل باقی می ماند. به عبارت دیگر، قهوه به تنهایی باعث کاهش وزن شما نمی شود، بلکه یک مکمل لاغری بسیار موثر برای داشتن اندامی رویایی است. این نیز نتیجه یک مطالعه علمی آلمانی است که در مورد قدرت قهوه در حفظ شکل فیزیکی انجام شده است.

ما به خوبی می دانیم که نکته مهم در رژیم لاغری سریع مسئله تثبیت وزن است. اغلب افراد در این مرحله با شکست مواجه می شوند. چگونه پس از رژیم وزن جدید خود را برای همیشه حفظ کنیم؟ قهوه همچنین راه حلی برای این موضوع ارائه می دهد: یک فنجان آن قبل از تمرین بدنی به شما این امکان را می دهد که طولانی تر و با ترکیب چند چارچوب زمانی سرعت بیشتری ورزش کنید. علاوه بر این، به لطف اثر سرکوب کننده اشتها، می تواند به شما کمک کند در طول روز کمتر دریافت کالری کمتر داشته باشید.

فواید قهوه و لیمو برای لاغری

در ادامه با هم نگاهی به فواید قهوه و لیمو برای لاغری خواهیم داشت.

اندام های گوارشی را تحریک می کند

لیمو تولید صفرا، آنزیم ها و شیره های گوارشی را تحریک می کند. بنابراین، مصرف آن باعث تحریک متابولیسم، تسهیل هضم و حفظ بهتر سطح انرژی می شود.

از عملکرد کبد و کیسه صفرا پشتیبانی می کند

هنگامی که این اندام های گوارشی دچار اختلال می شوند، به کبد و کیسه صفرا کمک می کند. در واقع، رژیم غذایی، استرس، الکل یا آلودگی عواملی هستند که فشار اضافه به بدن وارد می کنند. بنابراین اسید سیتریک به حمایت از اندام ها و جلوگیری از تجمع سموم در بدن کمک می کند.

عمل ادرار آور

لیمو یک ماده غذایی ادرارآور است که علاوه بر پاکسازی اندام های گوارشی، از عملکرد سیستم ادراری حمایت کرده و به دفع صحیح مواد زائد توسط کلیه ها کمک می کند.

غنای فیبر

لیمو سرشار از فیبر محلول و به ویژه پکتین است و به تنظیم انتقال و جذب چربی ها و ترکیب چند چارچوب زمانی قندها کمک می کند. پکتین دارای اثر حفظ نمک های صفراوی اضافی و کلسترول و تسهیل دفع آنها از طریق روده است. علاوه بر این،فیبرها تأثیر مثبتی بر حفظ سطح قند خون در مقادیر طبیعی دارند.

با وجود قواید قهوه و لیمو برای لاغری نباید در مصرف آن زیاده روی کرد

آنتی اکسیدان قوی

در نهایت، لیمو یک کنسانتره واقعی از آنتی اکسیدان ها است. آنها علاوه بر تحریک دفاع ایمنی بدن، پیری سلولی را کند می کنند و بدن سالم را برای مدت طولانی تری حفظ می کنند.

قهوه و تحریک متابولیسم

از نظر علمی ثابت شده است که قهوه به دلیل محتوای بالای کافئین، متابولیسم را افزایش می دهد. یک مطالعه نشان داده است که مصرف منظم و متوسط ​​قهوه سیاه به طور قابل توجهی میزان متابولیسم را هم در افراد چاق و هم در افراد با هیکل طبیعی افزایش می دهد. علاوه بر این، قهوه با افزایش ترشح آنزیم های گوارشی مانند آمیلاز، لیپاز و پپسین به هضم غذا کمک می کند .

رزومه چیست و چگونه یک رزومه کاری حرفه‌ای بنویسیم؟

اگر به دنبال شغل هستید و می‌خواهید در شرکتی معتبر استخدام شوید، اولین اقدامی که برای تقاضای آن شغل باید انجام دهید این است که معرفی‌نامه‌ی خود را برای شرکت مورد نظر ارسال کنید یا در حقیقت باید رزومه خود را برای موقعیت شغلی بنویسید.

در حقیقت، شما با ارسال معرفی‌نامه به کارفرما سعی می‌کنید اطلاعات دقیقی از شخصیت، تحصیلات و سوابق شغلی خود به کارفرما ارائه کنید.

درست است که برای ساخت رزومه از چارچوب و قالب خاصی استفاده می‌شود، با این حال نحوه نوشتن رزومه کاری امری سلیقه‌ای است. مطمئناً رزومه شما هر چه زیباتر باشد و جزئیات بیشتری از سوابق شغلی شما ارائه کند، تاثیرگذارتر خواهد بود. اما رزومه چیست؟

در این نوشته قصد داریم نکات مهم حول نحوه نوشتن رزومه حرفه‌ای را به شما آموزش دهیم. بنابراین، اگر قصد تهیه یک رزومه حرفه‌ای و جامع را دارید، پیشنهاد می‌کنیم پیش از هر اقدامی، این مقاله از وبلاگ ایران تلنت را با دقت مطالعه کنید.

رزومه چیست؟

پاسخ‌های مختلفی برای رزومه چیست وجود دارد. به عنوان مثال، بسیاری در پاسخ به این سوال تعریف زیر را ارائه می‌دهند:

رزومه چیست؟

رزومه رایج‌ترین مدرکی است که از متقاضیان در درخواست‌های شغلی درخواست می‌شود.

اما رزومه (Resume) سندی است حاوی سوابق تحصیلی، شغلی و دستاوردهای یک فرد که معمولاً جهت تقاضای یک موقعیت شغلی ارائه می‌شود. یک رزومه خوب، اطلاعات و تجربیات شما را به بهترین شکل ممکن به کارفرما منتقل می‌کند.

در واقع، رزومه یک سند بازاریابی است که از طریق آن باید برای خودتان بازاریابی کنید. در این سند شما باید مهارت‌ها، توانایی‌ها، صلاحیت‌ها و تجارب خود را به کارفرما بفروشید. بنابراین هرچه خودتان را بهتر معرفی کنید، تصمیم‌گیری برای کارفرما راحت‌تر خواهد بود.

یک رزومه حرفه‌ای باید به شکلی طراحی شود که اطلاعات مرتبط با شغل و ویژگی‌های شخصی شما را برجسته کند و نقاط ضعف شما را بپوشاند.

بهتر است از همین ابتدا بدانید که هیچ راهکار مطلقی برای ساخت رزومه وجود ندارد. رزومه سندی است که به شما تعلق دارد و شما این اختیار را دارید به دلخواه خود آن را تزئین کنید. رزومه شما می‌تواند بر روی کاغذ، یک فایل PDF، یک صفحه از سایت شخصی یا حتی یک تی‌شرت (اگر کارفرمایتان به خلاقیت اهمیت ویژه‌ای می‌دهد) چاپ شود.

با این حال، یک رزومه حرفه‌ای باید شامل موارد خاصی باشد. در حقیقت، کارفرما با دیدن رزومه‌ شما انتظار دارد اطلاعات مفیدی از شما به دست آورد. در ادامه این مقاله به شما خواهیم گفت که یک رزومه حرفه‌ای باید شامل چه اطلاعاتی باشد.

طول رزومه باید چقدر باشد؟ آیا در هنگام نوشتن رزومه باید به اندازه آن دقت کرد؟

یک رزومه استاندارد معمولاً بیشتر از دو برگه A4 نیست. رزومه استاندارد معمولاً حاوی اطلاعات مهمی از سوابق شغلی‌تان است و چندان وارد جزئیات نمی‌شود. برای درک درست از طول رزومه، در ابتدا باید تفاوت بین Resume و CV را بدانیم.

Resume معمولاً یک یا دو صفحه است و اطلاعات شغلی و تحصیلی شما را به صورت مختصر و تیتروار بیان می‌کند. کارجو باید Resume خود را برای هر موقعیت شغلی تطبیق دهد. در Resume نیازی نیست که همه چیز به ترتیب تاریخ نوشته شود. همچنین، الزامی وجود ندارد که Resume بیانگر تمام سوابق شغلی‌تان باشد.

از طرف دیگر، مفهومی به نام CV وجود دارد. CV (که مخفف عبارت Curriculum Vitae است) سندی دو یا چند صفحه‌ای است که اطلاعات شخصی، سوابق و دستاوردهای شغلی کارجو را با جزئیات دقیق نمایش می‌دهد. همچنین، در هنگام نوشتن CV باید سوابق تحصیلی و دستاوردهای شخصی مانند مقالات و کتب چاپ شده، افتخارات و جوایز نیز ذکر شوند.

CV معمولاً باید بر اساس ترتیب زمانی نوشته شود. چنین کاری باعث می‌شود تا کارفرما دید بهتری نسبت به مسیر شغلی‌تان به دست آورد. CV معمولاً ثابت است و برای موقعیت‌های شغلی مختلف تغییر نمی‌کند.